به گزارش سرويس وبلاگستان مشرق ، نويسنده وبلاگ پرواز تا يكي شدن   نوشت :
 
در دل سنگر خدا سخن می گویم. این خانه ی کوچک ؛این سنگر، این گودی در دل زمین،این گونی های برهم تکیه داده شده؛ پر از حرف است.فریادست ؛غوغاست.
من به یاد انس علی ابن ابیطالب با تاریکی شب و تنهائی او می افتم...  او با این آسمان پرستاره سخن می گفت: سر در چاه نخلستان می کرد و می گریست....  راستی !!!   فاصله اش با من زیاد نیست .از دشت آزاداگان تا کوفه و کربلا بیست کیلومتر راه است . در این خانه ی کوچک که انتخاب کرده ام ،روزها،لحظات به گونه ای می گذرد و شب ها به گونه ای دیگر.

روزها با خود در تنهائی سخن می گویم و با دوستانم در جمع نماز جماعت .  در لحظاتی که اسلحه به دوش دارم ؛به فکر شمشیر علی ابن ابیطالب - ذوالفقار- می افتم . به فکر اسلحه ی ابوذر می افتم و دست پرتوان او . خدایا این اسلحه را در دست من به سرنوشت آن شمشیرها نزدیک گردان...  گاهی این تصور غلط به ذهنم می آید که همه چیز تکرار می شود و عادت را احساس می کنم،
 
      *نوشته شده در دفترچه  یادداشتی که بعدا دربیابان هویزه در کنار پیکر پاکش پیدا کردند*
         
        "ذکرصلواتی هدیه به روح شهدای یگان ویژه ی صابرین و شهید سیدحمیدمیرافضلی"
 
پی نوشت: دوستان محترم ،قرار بود ادامه ی عملیات شهید علم الهدی رو بنویسم که فکر کردم مناجات ایشون  برای این روزهای عزا و ماتم مناسب تر هستش .ان شاءالله به توفیق الهی در پست های بعدی ادامه ی عملیات رو می نویسم .
 
در این روزهای عزا و ماتم  مادرم زهرا "سلام الله علیه"  زمانی که دلتون از دنیا رها شد و آسمون چشمانتون بارونی شد  ما رو هم حتما دعاکنید...